AĞRILAR İÇİNDƏ QIVRILAN İKİ QIĞILTI...

     Yaxınlarımdan   birinin   körpəsini   ziyarət   etmək   üçün   onların   müalicə   
olunduğu  xəstəxanaya   yollandım . Orada   gördüklərim   məni   dəhşətə   gətirdi . 
İçin - için  sızıldadı  qəlbim . Düşüncələrim   bir   fırtına  tək  gözlərimdən   damla - 
damla  axdı ...

     Şöbəni   körpələrin   şirin   qığıltısı   və  gülüşləri   bürümüşdü . Həmin gün 
həkimin  qapısı   önündə   nə   qədər   valideyn   öz   növbəsini   gözləyirdi   ki , 
uşaqlarını  müayinə   etdirsin . Birdən   hər   kəsin    diqqətini    bir    ananın   
sakit - sakit   ağlamaq  səsi  çəkdi .  Ana    körpə   balasını   bağrına   sevgi   
və   nəvazişlə   basaraq   göz  yaşı   tökürdü . Həyat   yoldaşı  da   sanki   bu   
dərdin    içində   sükuta   qərq  olmuşdu . Növbənin   çox   olduğunu   görən   
ana : - " Balam  can  üstədir , icazə  verin , həkimin   yanına   keçək , vaxtımız  
azdır ! " - deyə , gözləyənlərə   müraciət  etdi . Qucağındakı   körpənin   xırıltılı , 
ağır - ağır   nəfəs   alması    onun   gözlərində  bir   imdada   dönmüşdü . Amma   
növbədə   gözləyənlərdən   qarşılıq   belə   olmadı . Əksinə , " növbəni   gözlə ,  
biz   səhərdən    gozləyirik "  deməsi    yeri - göyü  göynətdi . Düşündüm : 
- " Bumu    İNSANLIQ ?! Bumu   HƏYAT ?! "

     Nəhayət , uzun - uzadı   cəhdlərdən   sonra   həkimin    qəbuluna   keçə   
bildilər . Körpəyə   ilk   tibbi   yardım   göstərildi . Övladının   yaşaması , həyatı   
naminə  valideynlərin   tökdüyü   göz   yaşları  və   özlərini   necə   oda - közə    
vurması  hamını   riqqətə   gətirdi ...

     O   gün    xəstəxanada    bir   təzadın   alovlarında    dondu   həyat   gözlərimdə .

Digər   palatada    yenə   ağır   vəziyyətdə   olan   bir   körpə   və    onun    baş

ucunda   oturub   balasının    bapbalaca   əllərindən    tutmuş   gənc   bir   ana .

Bu    mənzərə   daha   acınacaqlıydı . Övladının   başını   sığallaya - sığallaya

kədərə   qarışan   təbəssümüylə   nağıllar   danışan    ana   onu   ovundurmağa

çalışırdı . Ağrılar   içində   qıvrılan   körpə   elə  hey : - " Ana , atam  gəldi ? "

soruşurdu . Ana    isə   bu   sualdan   qaçaraq , körpəsinin   fikrini   yayındırmağa

çalışırdı . Bu   səhnə   düşüncələrimi   tarimar   etdi . Suallar   bürüdü   dörd  bir

yanımı . Sonradan    bildim  ki ,   körpənin    atası    eyş - işrətə   uyaraq    ailəsini  

dağıtmış , övladının    adını   belə   unutmuş !!!

 

     Aman   ALLAH ! Üç    yaşlı    bir   körpənin    dilində  " ata "     kəlməsi

sevgiylə , ümidlə , arzuyla    dillənir , " ata " nınsa   ağrılar   içində    qıvrılan

balasından   xəbəri   də   yox !!!

    HƏYAT ...  Dünəni , bu   günü    və    sabahları    özündə   birləşdirən

mübarizə   meydanı ...  HƏYAT , hər   birimizin   rol   aldığı    böyük   bir

səhnə ...   HƏYAT , ən   əsası    yaşayaraq   YAŞATMAQDIR !..  

     Məsum    gülüşləri    əzablarla   rənglənən   İKİ   QIĞILTI   keçdi

gözlərimin   önünüdən . Bu   fani   dünyamızda    milyonlarla    belə   inildəyən

qığıltılar  var . Təəssüflər   olsun  ki , həyatda   çoxları   ana   və   ata   olmağın

səadətini ,  valideynlik   şərəfini ,  məsuliyyətini , vəzifə   və   borclarını   hələ

də   dərk   etmir ...

     Yazımı   kiçik   bir   hekayə  ilə   bitirmək   istəyirəm .

     " Bir    gün   bir   körpədən   soruşurlar :

     - Sənin   niyə   iki   əlin   var ?

      Balaca   şirin - şirin   gülümsəyərək    cavab   verir :

     - Biriylə   ANAMIN , o  birisiylə   ATAMIN   əlindən   tuta   bilməkçin    RƏBBİM

mənə    iki   əl   verib ! "

     Qoy , uca  YARADAN   heç  bir   körpənin   əllərini   boş   qoymasın ,  arzusuyla ,

                                                                      YAQUT      HÜSEYNOVA