albomumu sevinclə dolu kövrək xatirələrlə vərəqləyirəm .
Gah gözlərim dolur , gah da ki rəsmlərdə donub qalmış
dörd illik zaman kəsiyindən yenidən keçirəm . Ürəyim
gözlərimdə dillənir . Ömrümün əvəzolunmaz sevincinin və
şirin qayğılarının əks olunduğu tələbəlik illərinin
sətirlərinə dönən xatirələri pillə - pillə qalxıram . Bu
rəsmlər özündə həyatımın bir parçasını yaşadır . Hər
dəfə albomumu vərəqləyəndə bir rəsmin xatirəsi məni
çox incidir . Qəribəsi də budur ki , həmin şəkil
albomumda yer almayıb ...
Naxçıvan Dövlət Universitetinin jurnalistika
ixtisasının ikinci kursunda oxuyurdum . Eyni zamanda
Naxçıvan şəhər İcra Hakimiyyətinin orqanı olan
" NUH YURDU " qəzetinin ştatdankənar müxbiriydim .
Yazılarım bu mətbu orqanında müntəzəm dərc
olunurdu . Bir gün qərara aldım ki , şəhərdə yenicə
fəaliyyətə başlayan Gözdən Əlil olan uşaqlar üçün
xüsusi ibtidai məktəbdən yazı hazırlayım . Və bu
məqsədlə adıçəkilən ünvana yollandım . Məktəbin
direktoru Mətanət Əhmədova və MR - in Gözdən
Əlillər Cəmiyyətinin sədri Cəmşid Abdullayevlə
görüşdüm . Təhsil ocağıyla yaxından tanış olub
lazımi materialları topladım . Ən unudulmaz an isə
mənimçin bu məktəbdə təhsil alan ilk sinfin
üzvləriylə görüşməyim oldu . Sanki zaman həyatın ən
saf , ən ülvi məkanında dayanmışdı . Sinif otağında
əyləşən körpə fidanların təmiz dünyasında qəlbim
sözlə ifadə edə bilməyəcəyim hüzur və duyğularla
dolmuşdu . Özləri tək adları da gözəl idi . Məktəbin
direktoru müsahibənin sonunda bildirdi ki , NDU - nun
tələbələri könüllü olaraq məktəbimizlə əlaqə saxlayır
və uşaqların dünyagörüşünün formalaşmasında işimizə
yardım edir .
O gündən mən də bu nəcib missiyaya qoşulmaq
üçün Mətanət xanımdan icazə aldım . Beləcə bu
təhsil ocağı mənə getdikcə doğmalaşdı . Tez bir zamanda
uşaqlara qaynayıb - qarışdım . Onlara elə bağlanmışdım ki ,
dərsim olan günləri səbrsizliklə gözləyirdim . Körpə
fidanların dünyası mənə çox şey öyrətdi . Onu da etiraf
edim ki , bu balacaların sirli yazılarını - " BRAYL " yazı
sistemini heç cür öyrənə bilmədim .
Deyirlər , hər kəs öz ömür payını yaşayır bu
dünyada . Onunçun ayrılmış tale yollarını addımlayır .
Kimi səadət günəşinin al şəfəqləri , kimisə ümid
çırağının zərif şölələri altında qət edir bu cığırları .
İşıqlı sabahlara inana - inana yaşayır , yaradır insan .
Bəzən əbədi zülmətin tikanlı məftillərinə ömürlük
əsir düşmüş gözlərin sükutunda , sevincində , giryanında
dillənir həqiqət . Onların da nuru uyumuş gözlərində
acı gerçək belə nəql edirdi hər birinin hekayətini .
Sinifdəki uşaqların bəzilərinin gözləri çox zəif ,
bəzilərininki isə dünya nurundan məhrum idi . Amma
bütün bunlara baxmayaraq , çox savadlı , düşüncəli və
istedadlı idilər . Onların əl işlərinə baxanda yerimdəcə
donub qalırdım . Düşünürdüm ki , ALLAHIM , insan təbiəti ,
gözəllikləri və rəngləri görmədən bunları necə yarada bilər !..
Çox gözəl musiqi duyumları vardı . Dərslərimiz bir - birindən
maraqlı keçirdi , ürəyimdə dərin iz buraxan günə qədər ...
Həmin gün tələbə yoldaşlarımla birlikdə şəhər gəzintisinə
çıxıb xatirə şəkilləri çəkdirdik . Fotoaparatın lentində boş
kadrlar qalmışdı . O gün məktəbdə dərsim də vardı .
Fotoaparatı götürüb dərsə getdim . Uşaqlar şəkil çəkdirəcəyimizi
biləndə çox sevindilər . Sinfin ən dəcəli , ən balacası olan
Təbriz məndən fotoaparata baxmağı xahiş etdi . Və balaca
əlləriylə ona toxundu . Şəkil çəkdirmək məqamında Təbrizdən
fotoaparatı istədim və ona cərgədə durmağını bildirdim .
Birdən Təbrizin sevinc dolu səsi , sanki yox oldu .
- " Nə oldu , Təbriz , niyə bikef oldun ? " - deyə ,
soruşdum . O isə nuru əbədi donmuş masmavi
gözlərini bir nöqtəyə dikib , dərindən köks ötürdü
və heç bir söz demədi . Bu mənzərə məni çox
narahat etdi . Onun gözlərinə nəzər saldım , giley dolu
baxışlarını heç cür çözə bilmədim . Beləcə şəkil çəkdirdik .
Hər kəs öz yerini aldı . Dərsi davam elədim . Birdən
Təbrizin hıçqırtısını eşidib , niyə ağladığını yenidən
öyrənməyə çalışdım . Uzun - uzadı səssizlikdən sonra
Təbriz yalnız bunları söyləyə bildi : - " Müəllim , şəkli
mən çəkmək istəyirdim . Görmədiyimə , görəmi fotoaparatı
məndən aldınız ?!. Amma mən hər şeyi görürəm , hər
kəsi duyuram !.. "
özümü ələ aldım . Və gülərək ona yaxınlaşdım : - " Təbriz ,
bəs niyə demədin ki , şəkli sən çəkmək istəyirsən ? Bir
də bunu unutma , kaş hər kəs sizin tək bütün kainatı
saf hisləriylə görməyi bacaraydı . Al , fotoaparatı istədiyin
qədər şəkil çək . Hə , Təbriz , götür . "
Bir qədər sakit dayandıqdan sonra Təbrizin gözlərinin
gileyi , kədəri şirin gülüşlərdə yox oldu .
Aradan bir neçə gün keçmişdi . Tələbə yoldaşlarım
lenti yandırdığıma görə məndən çox incidilər . Lentin
məhv olduğuna görə üzülsəm də , içimdə hüzur dolu
rahatlıq vardı . Çünki DƏNİZDƏN qopan bir cüt
MASMAVİ DAMLA yenidən ÜMİD və SEVİNC
dəryasına qərq olmuşdu ...
Yazılan taledən qaçmaq olmayır ,
Uyuyub işığı , nuru gözümün !
Kədər də çiçəkdir , lakin solmayır ,
Uyuyub işığı , nuru gözümün !
Sönübdür gözlərim , yanan qor deyil ,
Giryanım şərbətdir , daha şor deyil ,
Gözüm kor olsa da , qəlbim kor deyil ,
Uyuyub işığı , nuru gözümün !
YAQUT HÜSEYNOVA
No comments:
Post a Comment