" ELÇİNSİZ keçən 25 il " ( yazı ikinci dəfə işlənilib )

   " Hər  il  yanvar  ayının  19 -  zun   tükənməz   həsrət , sevinc   və   ümidlə   hələ  də  gözləyirəm .  25   il   ötməsinə  baxmayaraq ,  elə  bilirəm  ki ,  Elçin  həmin  
günü  qapımızı   döyəcək .  Gözlərimdə  qurumayan  yaşa  çevrilən  gülüş  dolu  
səsiylə  " Ana , mən  gəldim ! " , deyəcək .   25  il ...  Bir   göz  qırpımında  ötən  bu  
zaman  kəsiyi  oğlumun  yoxluğunu ,  onun  bir  daha  gəlməyəcəyini  heç  birimizə 
ovutdura  bilmədi .  Deyirlər , zaman   hər  şeyi  unutdurur ,  ürəkdə   açılan   
yaralara   məlhəm  olur    gətirdiyi   səbr  və  təmkin  ilə .  Amma  övlad   itkisini  
ovutmağa   gücü    yetməz .  Çünki    zaman  da   valideyn  kədəri   qarşısında   çox  
acizdi .  Həyatın   və   dünyanın   hakimi    olan   zaman  bu  ağrının   önündə  
sükutdan   başqa  bir  şey  deyil . "   
   Zemfira   xanım  oğlu  Elçinin   xatirələrini ,  arzularını ,  gülüşlərini   özündə   əks  
etdirən   rəsm   albomunu   vərəqləyə - vərəqləyə   qəhərə  boğulmuş   söhbətini  
köks  ötürərək   belə  davam  etdirdi :
   - " Yanvarın   19 - zu ...  Ömrümüzün   sevincini  kədərlə  əvəz  edən  tarix .
Elçin   tələbə  idi .  Qardaşı   Fuad  da   universitetdə   oxuyurdu .  İnanın    bunu   
bir   valideyn  kimi  demirəm .  Bəlkə  də   həyatda  gördüyüm  sarsılmaz   dostluğu  
da ,  tələbə   yoldaşlığını  da  onların  simasında  gördüm .  Ayrı - ayrı   ixtisaslarda
təhsil  alsalar  da ,  məqsədləri   bir  idi ,  VƏTƏNƏ   layiqli   vətəndaş  olmaq !  
Elçinin  cismən  bu  gün   yanımızda   olmaması   bizi   sarsıtsa  da ,  onunla   hər  
zaman    qürur  duyuruq ,  fəxr  edirik .  
   

   Hər  həftə   sonu  biri  gəlirdi  evə .  Yanvarın  19 - zu   Elçini   gözləyirdik . Vaxt  
keçmək   bilmirdi . Elə  sevinirdik  ki ...  Saatın  əqrəbləri  də sanki , gətirəcəyi  acı 
xəbəri   verməmək  üçün   ləngiyirdi .  Qulağımız  səsdəydi .  Deyirlər ,   ana   qəlbi  
hər   şeyi   duyur .  Həqiqətən   bu  belədir .  Çünki    o  gün    Elçini   görmək
sevinciylə  yanaşı ,  anlaya   bilmədiyim   bir   narahatlıq  vardı .  Nə  qədər   sıxıntını
unutmağa  çalışsam   da ,  bu  mümkün   olmadı .  Gün  artıq   bitmək   üzrəydi ,  
amma   oğlum   hələ  gəlməmişdi ... " 
   Şəhid   anasının  ürək   yanğısını ,  övlad  itkisini   göz   yaşlarında   izləmək   çox
kövrəltdi   məni .  Müsahibəyə   sükut  içində   rəsmləri ,  Elçin   haqqında  yazılan  
yazıları  nəzərdən   keçirməklə   davam  etdik . Elçin   İmanovun   əziz  xatirəsinin   
nurunda  Zemfira  xanım  son  olaraq   bu  sözləri   söylədi : - " Oğlumun   tabutu   
vidalaşmağa   gəldi    bizimlə   həmin  gün ! " 
   1967 - ci   il  avqustun   12 - də   Əli   Bayramlı  ( indiki   Şirvan )   şəhərində   
dünyaya  göz  açan   Elçin   İmanov   şəhid  olanda   N. Nərimanov  adına   Tibb  
İnstitutunun stomotologiya   fakültəsinin  tələbəsi  idi . Şəhidin  atası  Salyan  şəhər
Ağsaqqallar  Şurasının   sədri  Hacı    Beydulla   İmanov   bir  daha  övladıyla  bağlı  
xatırələri  səhifələdi .  O  vurğuladı  ki , oğlum  " TƏKİ ,  VƏTƏN   SAĞ  OLSUN ! "
deyərək ,  ömrünü  azadlıq   yolunda  fəda  etdi .  Onun  haqqında  danışmaq  çox   
çətindir   bizim  üçün .  Bu  gün  ocağımızda  oğlumun  adını  daşıyan  Elçin   
nəvəmiz  böyüyür .  Müdhiş  Yanvar  günü  əbədiyyətə  qovuşan   şəhidlərimiz   bir  
daha  sübut  etdilər  ki ,  ƏSL    VƏTƏNPƏRVƏRLİK   VƏ   HUMANİZM    
YAŞADARAQ  YAŞAMAQDIR !  
   Dərin    hüzün   və   fəxarət   hissiylə  işıqlanan   Elçin  İmanov  dünyasının  
sətirləndiyi  müsahibəmi  şəhidin   Salyan  şəhər  qəbiristanlığında  uyuyan  
məzarını  atamla  birlikdə   ziyarət   etməklə  yekunlaşdırdım .  Onu  da  qeyd  edim  
ki ,  məzunu   olduğu   Şirvan   şəhər  10   nömrəli  tam   orta  məktəb  şəhidin  adını
daşıyır .  ALLAH   CƏMİ   ŞƏHİDLƏRƏ   RƏHMƏT   ELƏSİN , AMİN !


                                                            YAQUT     HÜSEYNOVA 


Yazının  birinci  variantının  linki : 
http://yaqutvafiqqizi.blogspot.com/2011/08/elcin-el-ucun-dogulan-ogul.html