(Eyni adlı yazımdan)
Gücün yetməsə də, büdrəmədən sən,
Daşıdın çiyninə yüklənənləri.
Sən hər döyündükcə, anladım ki mən,
Həyat da qamçılar, təklənənləri.
Öləndə yada da rəhmət oxunur,
Məzarı qazılır, kəfən biçilir.
Bəzən bir insanın gözündəki nur,
Doğması yad olan cığırdan keçir.
Doğma yadlaşdıqca "böyüdü" dünya,
Beləcə kiçildi, get-gedə insan.
İblisin meydanda zəfər çalması,
Bəlkə də bu üzdən olubdur asan.
Yaqut Hüseynova
No comments:
Post a Comment