AZAN artıq
bitmək üzrəydi. Molla Nəsrəddin öz otağında yazı masasının üstünə yığdığı
kitabları qarşısına qoyub, həmişəki kimi qeydlərini edirdi. Mavi səmada qürub
edən GÜNƏŞİN sonuncu işığı AYIN simasında öz əksini tapırdı.Təbiət, sanki
gözoxşayan sirli ilmələrlə naxışlanan bir nağıla bənzəyirdi. Otağın pəncərəsinin
önündə bitən salxım söyüdlərin budaqlarının əsən yaz küləyinin təsirindən həzin-həzin
tərpənişi Molla Nəsrəddinin ruhunu hüzura qərq edirdi. Bir qədər bu əsrarəngiz gözəlliyi seyr etdikdən
sonra, əlindəki qələmi dəftərin üstünə qoyub, ayağa qalxdı. Və:-“Artıq axşam
namazının vaxtıdır. Qeydlərimi namazdan sonra tamamlayaram. Həm də yarımçıq
qalmış yazılarımdan birinin üzərində də işləyərəm.”- Deyib, otağın qapısını örtərək,
həyətə düşdü. Arxın başına gəlib, dəstəmaz almaq üçün ovcunu suyun altına
tutdu. Mollanın arvadı yenə də onun ovcunun içindəki suda qəzəb və kədər dolu
baxışlarının əks etdiyinin şahidi oldu. O, Molla Nəsrəddinin bu halını artıq
uzun zaman idi ki, müşahidə edirdi. Molladan narahatlığının səbəbini öyrənmək
üçün soruşdu:
-Ay Molla, niyə yenə üzündəki kədərlə nifrət ovcunun içindəki dəstəmaz suyunda dilə gəlib?
Molla Nəsrəddin
dəstəmazını bitirib, bir az bağda gəzişəndən sonra, həyətdə sərilmiş kilimin
üstündəki nalçada əyləşdi. Uzun-uzadı səmada sayrışan ulduzlara nəzər saldı. Köks
ötürərək, sözə başladı:
-İSLAM mənəvi dünyamızı, mənəvi birliyimizi
aydınladan əbədi bir GÜNƏŞDİR. Hər dəfə dəstəmaz alanda içimdəki əzabdan doğan
qəhər gözlərimdən damla-damla axaraq, ovcumda dualarla ləpələnən suya
qarışır... 1918-ci ildə mənfur düşmənlərimiz ermənilərin AZƏRBAYCANDA törətdiyi
SOYQIRIM zamanı həyata keçirdiyi bir vəhşəti xatırladır mənə, dəstəmaz. Tarixin
səhifələrindən oxuduğum həmin misligörünməmiş vəhşəti dilə gətirmək belə
ağrılıdır...
Qeyd
etdiyim qətliamda TÜRK qanına susayan ermənilər əliyalın camaata divan tutaraq,
körpələrin, qocaların, uşaqların, qadınların kəsilmiş başları və xıncım-xıncım edilmiş
cəsədləri ilə doldurduqları “Qan gölü” nü xatırladan hovuzdan sağ qalanlara əzab
verə-verə dəstəmaz aldıraraq, namaz qıldırmışdır. Azğınlaşmış ermənilər bu vəhşəti
sağ qalanlara yaşatdıqdan sonra, onları da məsciddə diri-diri yandırmışdır!!! İbadətində,
dəstəmazında tarixi faciəsi yaşayan, məscidlərinin divarına-daşına ŞƏHİD
QANLARININ çiləndiyi bir millətin düşməndən alacağı İNTİQAM QİYAMƏTƏ bərabərdir!!!”
- Söyləyən Molla Nəsrəddinin düşmənə olan nifrəti daha sonrakı xitablarında birər-birər
alov saçdı:
-Bax, ey
murdar çaqqal, bu bizim BAYRAĞIMIZDIR! Bu, AZƏRBAYCAN millətinin kimliyinin
bütün Yer üzünə verdiyi mesajın başı üzərində dalğalanan ilk və son nidasıdır!
Bu, bizim TORPAĞIMIZDIR! XOCALIDAN TƏBRİZƏ, BORÇALIDAN QƏRBİ AZƏRBAYCANA qədər,
məhz bizim əzəli və əbədi qədim yurd yerlərimizdir! Üstündə ilk addımlarımızı
atdığımız ODLAR YURDUNUN “ATƏŞGAH” ının alovundan od götürüb, VƏTƏN, TORPAQ,
DİL və BAYRAQ SEVGİMİZ!
Bax, bu bizim BAYRAĞIMIZDIR! “ŞƏHİDLƏR XİYABANINDA” dalğalandıqca, çırpıntısının ŞUŞADAN, XOCALIDAN, FÜZULİDƏN, LAÇINDAN, ZƏNGİLANDAN, AĞDAMDAN və QUBADLIDAN gələn əks-sədasını ruhumuzla, qəlbimizlə duyuruq. Çünki o müqəddəs yurd yerlərimiz, məhz ŞƏHİDLƏRİN axan qanlarıyla VƏTƏNLƏŞİB! Bax, budur, milli kimliyimizin atributu, imzası olan ULU BAYRAĞIMIZIN vətən ətirli, səngər qoxulu qəlbimizdəki əbədi ucalığı!
Başımız
üstündə bir asiman var... Üç rəngli bayrağımızın rənglərindən, ay-ulduzundan şəfəqlənərək,
vahid amal naminə bizi bir yumruq kimi birləşdirən masmavi səma... Bu səmanın
nuruna boyanıb, ana torpaq. KİMLİYİMİZİ ÖZÜMÜZ YARATDIQ, ÖZÜMÜZ YAZDIQ, yalnız
ÖZÜMÜZ! NƏ YAZDIRDIQ, NƏ DƏ OĞURLADIQ!!! Çünki BİZ bütün tarixi gerçəkliyimizlə
VARIQ!
Hər zaman
KÖKÜ OLMAYAN SOYSUZLAR atributlarına qədər oğurlayaraq, özünü bütün dünyaya
varmış kimi göstərməyə çalışar. Amma bunu unutma, BAŞI ÜZƏRİNDƏ BAŞQA BİR
MİLLƏTİN MİLLİ ATRİBUTUNUN RƏNGLƏRİNİ TƏRSİNƏ ÇEVİRƏRƏK bayraq edən toplum nə
MİLLƏT OLA BİLƏR, nə də DÖVLƏT!!!
Yaqut Hüseynova
No comments:
Post a Comment