ZÜLMƏTİN SÖYLƏDİKLƏRİ...

  Gecələrin  zülmətində  aydınlanar  dünyanın  iç  üzü. Ulduzlar  sətirlərinə  dönər,
Yaradanın  bizə  çatdırmaq  istədiyi  həqiqətin. Çözülər  həyatın  uyduğumuz  
yalanları. Dil  açıb  danışar,  bizimlə  zülmət  qaranlıq. Öz   dilində  nəql  edər, 
dünyanın  batilini  içində  gizlətdiyi  zahiri  "kəhkəşan"ını. Kimi sevərək  dinlər
bu  gerçəyi, kimi  isə  bilərəkdən  qulağını  kar  edər  eşitdiklərinə!

    SEVGİ,  dənizlərin  dalğalarında  saflaşar. Kin-küdurət, içimizdəki  bütün
mənfiliklər  dağlardan  qopub  parçalanan  daşlar, çınqıllar  tək  tökülər 
ayaqlar  altına. Təbəqələşən  cəmiyyət  eyniləşər  bu  zülmətdə. Gözlərimizin
əbədi   uyuyacağı  röyada  hər  bir  yaradılışın  bir  gün  İLAHİ  VARLIQ
qarşısında  dayanacağını  dönə-dönə  xatırladar. Keçdiyimiz  tale  yolunun,
yaşadığımız  anların, bizi  addımbaadım  izləyən  yalanın, gerçəyin, ötəri
xoşbəxtliyin,  unudulmaz  acıların   hesabatını  dinlətdirər  özümüzə. 
Dinlədikcə, dünyəvi   aldanışlarımıza  acıyarıq. Qaçmaq  istəyərik  özümüz-
özümüzdən. Amma... Nədənsə  bunu  unudarıq. Unudarıq  ki, hara  üz  tutsaq  
da, hayana  qaçsaq  da,  getməz  əməllərimizin  qulaqlarımızdakı  əks-sədası. 
   Mənəvi  dirçəlişimizi   arayarıq.  Aradığımız  huzurun  haqqı  tanımaqda,
haqqa  tapınmaqda  olduğunu  dərk  edərik. Və  bu   dərk   etmə  içtənliklə
dəyişdirər  hər  birimizi.  
   Həyatın  gözqamaşdıran  cah-cəlalında  dəfn  etdiyimiz   özümüzü  yenidən
dirildər,  kainatın  tək  gerçəyi  olan  İLAHİ  EŞQ!  Qəlbimizi, baxışlarımızı,
duyğularımızı, sönməz  nurunda  aydınladaraq, içimizdəki  zülməti  parçalayaraq
yolumuzu  işıqlı  sabahların  DAN  YERİNƏ  qovuşdurar   UCA  YARADAN! 
Bir  ümid  sarar  ətrafımızı:
   -"Qoy, torpaqdan  xəlq  olub, ünvanı  HAQQA  doğru  olan  yolumuz  saflıq, 
səmimiyyət  və  TANRI   SEVGİSİYLƏ   rənglənsin, AMİN!"

                                                  YAQUT   HÜSEYNOVA